دماوند

 ای کوه بلند ای دماوند

 تفتان و سهند بر تو فرزند

 بر فتح تو جمله آرزومند

گردیده به یک نگاه در بند

گردش همه برف، نور مانند

این دود که بر لب آیدت چند

از چشم حسود، دود اسپند

زان لحظه که تیر آرش افکند

ای قلۀ سر فراز عالم

ای مادر کوه­های ایران

از پیر و جوان و هر که دیدم

هر کس که نمایی از تو را دید

رویت همه زرد، همچو خورشید

آن آه که می­کشی ز سینه

بر گِردِ سرت هماره ریزند

دلخون ز هزار توی تاریخ